...a nie poszedłby pan ze mną do Saskiego Ogrodu?

Zdjęcie pocztówkowe, pocz. XX w., kupione na targu staroci w Delft.

Dzisiaj, w  Dniu Kobiet, wyjątki z "Esther" Stefana Chwina*:

A kiedy nadszedł wieczór, zaczęła przymierzać suknie. Janka wyciągała jedną po drugiej z orzechowej szafy, a ona, przykładając do piersi marszczone jedwabie, okręcała się przed wysokim lustrem, po czym po chwili wahania odrzucała kwiecistą materię na łóżko, gdzie między oparciami z giętego drewna rósł kolorowy stos skłębionych płócien, batików, organdyn. "Ta kremowa, z zaszewkami, będzie chyba ładniejsza, prawda? Zobacz, a ta? A gdyby tak dodać różę? O, tu, na ramieniu?" I już sztuczna róża wędrowała z okrągłego pudełka na ramię panny Esther, przypinana przez Jankę do marszczonego krepdeszynu, który mienił się w słońcu pawimi odcieniami.

Piękna i uwielbiana była owa Esther, a oprócz biegłości w strojeniu posiadała niecodzienne zdolności mimiczne. A było tak:

"Panie Aleksandrze, a nie poszedłby pan ze mną do Saskiego Ogrodu, świeżością lata troszkę pooddychać?"
Do Saskiego Ogrodu! Ach, Boże drogi!
Z jakąż szybkością narzucałem na siebie płaszcz! Jak plątała mi się chustka zawiązywana pod szyją! Potem biegiem na dół po schodach, żeby nie czekała nawet minuty! Popołudnie spędziliśmy na żwirowanych ścieżkach koło fontanny. Potem zaszliśmy do cukierni Milewicza na napoleonki. Jadła łapczywie, ze śmiechem oblizując krem z palców - ten lekki, zaraźliwy, trochę zaczepny śmiech potrafił rozbawić najsmutniejszych nawet gości, którzy znad filiżanek z herbatą rzucali ku nam karcące spojrzenia, lecz już po chwili, widząc jej zabawnie uniesione brwi i zmrużone oczy, gotowi byli wybaczyć nam wszystko.

Ćwiczenie do kawy: mrużymy oczy, podnosimy brwi (jednocześnie) i śmiejemy się przy tym zaczepnie.

PS. Być może z trudem przychodzi mi podziw dla Esther, ale "Hanemanna" przeczytać należy koniecznie!

Stefan Chwin, Esther, Tytuł, Gdańsk 1999.